Πευταστέρι

Θλιμμένο αστέρι το όνειρό μου…

Χαμένο την αναζήτηση του ακριβού ουρανού σου…
Κι εσύ…
Που μου έδειξες το δρόμο…
Την ομορφιά του δικού σου κόσμου…
Του φιλιού σου το μεταξένιο χάδι…
Τον ήχο του γέλιου σου που αντίγραφο δεν έχει…
Του έρωτά σου το απέραντο θέλω…
Της ψυχής σου όλα τα ωραία…
Το πώς τα όνειρα γεννιούνται στο δικό μας ποθητό μαζί...
Την ψυχή μου σου χάρισα όλη…
Γυμνή στην άφησα στις χούφτες σου δικιά σου να την έχεις…
Και ένιωσα στις φλέβες μου το αίμα σου να ρέει…
Φόρεσαν οι καλημέρες μου και οι καληνυχτες το όνομά σου…
Σε άκουσα προσεκτικά και πότισα με την κάθε σου λέξη της καρδιάς μου τον κήπο…
Παραδεισένια άνθη βροχοστάλαχτα πλυμύρησε…
Μου έμαθες να είμαι εκεί συνειδητά…
Να ξενυχτάω με μια εικόνα που ανασαίνει πλάι μου στο σκοτάδι…
Να κλείνω τα μάτια και να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου…
Να μπορώ να νιώθω την κάθε στιγμή πώς θα είναι να στέκομαι μπροστά σου και να σε κοιτώ στα μάτια μαγεμένος…
Μα όλα αυτά από μακριά…
Του ουρανού σου το φως που μου δείχνει το δρόμο τρεμοπαίζει…
Λίγο ακόμη άφησε το εκεί δεν έχω άλλα δάκρια…
Κοίτα με… Φτάνω!
Του χρόνου το κενό τελειώνει μα ο δρόμος μας δύσβατος πριν της αρχής το τέλος…
Κι εσύ στον ουρανό σου έχεις σύννεφα το ξέρω…
Μη με αφήσεις τώρα, είναι πολύ αργά για μένα…
Αν τα σύννεφα αφήσεις το φως σου να μου κρύψουν γυμνός από ψυχή θα μείνω…
Στου κόσμου τα φώτα θα χαθώ να σε ζητάω…
Ζητιάνος της μακρινής σου απύθμενης αγάπης…
Να ξανακούσω έστω μια στιγμούλα το κελάρυσμα το γάργαρο της μαγικής φωνής σου…
Να ξανανιώσω μια μικρή στιγμούλα την σκιά σου να με χαϊδεύει…
Μείνε φως μου… μείνε φτάνω με ταχύτητα φωτός...
Κι αν δεν καταφέρω εκεί να σταθώ να στολίζω τον ουρανό σου… τα σύννεφα να διώχνω…
Ας είναι να γίνω φωτεινή γραμμή να σκορπίσω στο βυθό σου…
Το πρώτο πεφταστέρι θα είμαι εγώ που ευχή θα κάνει για τα μάτια που το βλέπουν…
Να είσαι πάντα γελαστή όπως μες στην καρδιά μου…
Ακριβή μου αγάπη την ψυχή μου κράτα…
Δε χωράει μέσα μου μαζί με την απουσία σου…
Είμαι εδώ…
Έλα… Να ξεγελάσουμε μαζί της μοίρας τα παιχνίδια…
Με ένα γλυκό απ’ τα χείλη σου φιλί, λίγη ψυχή σου δώς μου…
Φιλί ζωής για μένα και για εμάς…
Μείνε…
Να ξεδιψάμε αγκαλιά…
και το αύριο ας μην ξημερώσει…

John Gentsos

Καληνύχτα

Το κορμί μου κουρασμένο...
Τα βλέφαρα γλαρά σαν από μέθη...
Η ανάσα μου βαριά στο ημίφως...
Του συνειδητού μου θα πω
στέρνο για απόψε αντίο...
Και με το σφάλισμα των ματιών
καλωσορίζω το ξεκλείδωμα
της πύλης του υπερσυνείδητου
γαλαξία των ονείρων...
Κάπου εκεί...
Ρουφάω το άρωμά σου
από ένα σου τάχα ξεχασμένο ρούχο
στο κομοδίνο μου...
Μένω εκεί όσο μπορώ...
Εκπνέω...
Απ' τον αέρα μου γυρίζουν
οι σελίδες του τάχα
ξεχασμένου σου βιβλίου...
Σταματάει σε μια σελίδα
με μια τάχα ξεχασμένη
φωτογραφία σου...
Στολισμένη με ένα  ~ Σ' αγαπώ ~ 
από μπλε μελάνι...
Κοιμάμαι;;;
Η Ψάχνεις τρόπο
να μου πεις την πιο γλυκιά
καληνύχτα;;;

John Gentsos

Μίλα!

...πόσο εκκωφαντική

μπορεί να γίνει η σιωπή

όταν πεισματικά η δειλά

είναι καρφωμένη

πίσω απο τα χείλη

που λαχταράς

να ακούσεις...

John Gentsos

Όμορφη νύχτα

Όμορφη νύχτα απόψε...
Απο εκείνες που δε θέλω να τελειώσουν...
Με το φεγγάρι ομορφο...
Αιώνιος φωτοκλέφτης να θυμίζει το άρωμα του χθες, και οδηγός του αύριο...
Θα σε κοιτάξω για ακόμη μια στιγμή φεγγάρι μου...
Γιασεμί η ανάσα, γλυκόριζα στα χείλη, κι απ' του καπνού το ξαθώριασμα στον καθρέφτη σου το βλέμμα της... μύρια χιλιόμετρα νυστέρι σκίζει το σκοτάδι...
-Ξέρεις μούσα μου ότι ξεφέλισαν τα ματια μου να φτάσω τη θωριά σου!
Μα το φεγγάρι τώρα ξέρω δε θα σβήσει...
Έτσι που χαραγμένο είναι το γέλιο σου εκεί πάνω..
Και το χάδι σου είναι μέσα στην ψυχή μου...
Πόση ομορφιά άραγε χωράει ένα χαμόγελο...;
Να μείνεις εκεί φεγγάρι μου...
Θα πω του ήλιου μη βιαστεί απόψε...
Μα σένα θα σε έχω μέσα μου...
Στο κομμάτι εκείνο που σου ανήκει...

John Gentsos

Ηλιοβασίλεμα

Τη στιγμή αυτή που ο ήλιος με αποχαιρετάει στον ορίζοντα...
Κι εγώ του γνέφω με ταξιδμένα μάτια αντίο...
Είναι κιόλας μπροστά μου η εικόνα που θα προλάβει το φευγιό του...
Χρυσαφιά η θάλασσα με καθρέφτη το φεγγάρι
να φωτίζει τα μαλλιά σου στο απόβραδο...
Είσαι εκεί...
Σε θυμάμαι...
Όλα τα θυμάμαι!
Τη φιγούρα μου να σ'αναζητά μες στους βρόχινους δόμους σάν λάθος...
Τη μορφή σου καθρέφτης να με προσπερνάει βιαστική μέσα απ τις βιτρίνες...
Τον καπνό απ το τσιγάρο μου
που έμοιαζε άρωμα όταν τον άφηναν τα χείλη σου...
Όλα τα θυμάμαι!
Μόνο που με παιδεύει που δε μπορώ να θυμηθώ...
Γιατί ήθελα να σε ξεχάσω...;

John Gentsos

Ναυαγοί στο χρόνο

Έλα στην ακροθαλασσιά...
Στο τρεμόπαιγμα των κεριών το παιχνιδιάρικο...
Να ορίζει τις σκιές μας σε χορούς λατίνων...
Σου στόλισα και σε κάλω σε δείπνο μια ξεχασμένη βάρκα...
Με κρύσταλλα τριαντάφυλλα θαλασσινά και λευκό κρασί...
Αντάμα να το πιούμε...
Και σαν μεθύσουμε να πιεις...
Κι εγώ απ το δικο σου...
Και ας μας εύρει η αυγή,με ξεχασμένα ρούχα...
ταξιδευτές μες στο σκαρί...
και ναυαγούς στο χρόνο!

John Gentsos

Χωρίς όρια

Ο νους όρια δεν έχει...
Λογική ίσως...
Που κι αυτή με τη σειρά της αποκτά νοητά όρια
στα όσα μπόρεσε ο άνθρωπος να κατανοήσει και
να οριοθετήσει για να μπορέσει έστω προσωρινά
την ψυχή του να κοιμίσει σε μια κίβδηλη σιγουριά...
Η ψυχή όμως δε γελιέται...
Πώς να εξηγήσει η λογική...
να περιγράψει με λόγια ή εξισώσεις το βλέμμα
του ερωτευμένου...
Το ξάφνιασμα του τρομαγμένου...
Το άγγιγμα τής πρωινής αύρας...
Τη γεύση απ το μπουγάζι...
Της νύχτας το αγκάλιασμα...
Του Σ' αγαπώ το άπειρο...

John Gentsos